Triumph reist de motordealers langs met een roedeltje fietsen en ik leende er eens twee. De tweede: de Street Triple, de motorfiets die bewijst dat goede wijn geen krans behoeft, en dat je al die poen voor de R-versie of de sterkere Speed Triple fijn in je zak kunt steken.
Dat zeg ik, meld ik maar vast, zonder op een Street Triple R of een Speed Triple of wat voor afgeleide dan ook te hebben gereden. En, dat moet gezegd, ik ben ook geen autoriteit op het gebied van motorfietsen, verre van dat zelfs. En een halfuur rijden maakt nog geen test, ook al bekt het lekker voor de Google-bot. Maar dat zei ik ook al in mijn test over de Triumph Tiger Explorer. (Ha. Doe ik het weer!)
Die Tiger Explorer, dat was een voorafje, een amuse, niet-noodzakelijk. Ik kwam naar die Triumph Triples Tour proefritdinges om met de Street Triple te rijden. Van wat ik zoal heb gelezen in de vakliteratuur is deze Triumph de motor die je hebben moet. Wat de Honda CB 750 in de jaren zeventig was, dat is deze motor nu, zoiets. Gewoon een perfecte combinatie van rijdt goed, vlot zat en niet duur. Wat heet: 8.790 eypo is wat ik noem betaalbaar, ook al heb ik die centen niet rondslingeren, maar het gaat om het idee. Triumph biedt zoals gezegd nog allerlei upgrades aan, zoals dat R-verhaal met dure dempers, maar die dure Siciliaanse koffie van € 4,95 voor een half pond vond ik ook niet meer of minder lekker dan de standaardwaar van de DE, kortom dat verschil proef ik toch nooit. Echter: die 8,8 mille is zonder ABS. Dat kost je namelijk 600 euro extra. Au! Maar over de prijs valt blijkbaar te praten: de dealer stuurde mij al zeer vlot een aanbieding waarin ik bij aanschaf van een Street Triple extra goodies voor een ramsjprijs zou krijgen. Voor niets gaat de zon op: wie een proefrit maakt, krijgt hoe dan ook een offerte.
Maar terug naar de hoofdzaak. De Street Triple, dus. Het geheugen blijkt me weer eens te hebben bedrogen: van mijn droogzitsessie op de Motorbeurs herinnerde ik mij een redelijk gewone naakte motorfiets, zeg maar de standaard CBF600/ER-6n/FJ6 zoals de rijschool je uitleent, met conventionele zitpositie. Niet dus: je zit behoorlijk voorover op de Street Triple, in een houding die ik op mijn eigen motorfiets zou aannemen als ik vol in de ankers ga. Het doet me denken aan die keer dat ik ooit op een Ducati Hypermotard reed, daar zat je voor je gevoel ook op de tank in plaats van erachter. Je kunt bijna in je eigen koplamp kijken, dat idee.
Meer. Meer. MEER
De Street Triple doet me die logge Tiger Explorer snel vergeten. Dit ding doet namelijk wel meteen wat je wilt. Ook ben ik veel sneller vrienden met koppeling en gashendel, al kan dat gewenning zijn (en wellicht stond die Tiger in een achterlijk agressieve rijmodus – weet ik veel). En die motor dan. Op lage toeren lijkt het niet helemaal netjes rond te lopen, maar eenmaal op toeren valt alles op zijn plaats. Al de trillingen en bijgeluiden verdwijnen als sneeuw voor de zon als die 675 cc driecilinder op slag zijn balans vindt. En dan ook nog prachtig klinkt, zonder allerlei onzin als aftermarket dempers bovendien. Geconditioneerde burger dat ik ben houd ik de herrie beperkt totdat ik bij de oprit van de snelweg kom. En dan nog smoor ik die prachtig in toeren klimmende motor door veel te vroeg weer op te schakelen.
Speciaal voor de attractie die ik mijzelf heb ontzegd neem ik de afslag naar een benzinepomp zodat ik de snelweg weer terug op kan om te proberen die 12.000 toeren alsnog te halen. En dat lukt. Het is bij lange na geen Ferrari V12 maar de sensatie is er niet minder om. En het blijft allemaal binnen betamelijke snelheden. Want wat heb je anders aan die sensatie, als hij alleen bereikbaar is met een kans dat je jezelf terugvindt op de campingzender met een invordering rijbewijs en een Educatieve Maatregel Gedrag aan je kleed, alles smalend door die nare dwerg aan elkaar geknerpt?
In het buitengebied is het eveneens leve de lol. Alles aan deze motor is gewoon precies goed. Meer motor heeft een mens niet nodig. Universeel gereedschap.
Of toch niet?
Want op de snelweg geeft de Triumph het antwoord op de vraag waarom ik na mijn rijlessen heb gezworen zelf nooit een naked bike te kopen: omdat je op de snelweg voortdurend een puist wind op je bast krijgt. Die kuip van mijn BMW zorgt ervoor dat je van dat vermoeiende gedoe verlost bent. En ik ben een dusdanig praktisch persoon dat ik veel op de snelweg zit met de motor. Meer dan op dijkweggetjes, in elk geval. En dat leve de lol, dat past gewoon niet bij mij. Dat continue gedram naar meer, het is niks voor mij. Geef mij dan maar een auto op twee wielen. Ik denk dat die Honda NC-serie, waar ik over een tijdje op hoop te gaan rijden, veel beter in mijn straatje past. Deze dag was meer een bevestiging van een goede keus die ik drie jaar geleden heb gemaakt. Ik ben mijn ouwe K75 in elk geval meer gaan waarderen.
Maar daar maakt een mens ook proefritten voor. Waarvoor aan Triumph en Goedhart Motoren dan ook mijn hartelijke dank.
De foto’s komen van Triumphs eigen persarchief, copyright Alessio Barbanti. Ook al een bezoekje waard, die site.
Nee. Toch niet
